Part 12

Przepraszam, chwilowy brak weny.
Pozdrawiam TheMaryy347
_________________

Cały czas leżeli na obszernym parapecie. Chester przebudził się chwilę temu. Spojrzał na piękną twarz dziewczyny. Odgarnął z niej włosy i delikatnie pogładził po policzku. Chciałby, aby ten moment trwał wiecznie, nigdy nie było mu z kimś tak dobrze. Pomimo, że nawet nie rozmawiali, czuł się znakomicie. W końcu czuł się komuś potrzebny. Nie był już bezwartościowym ćpunem, a dobrym przyjacielem. Właśnie, tylko przyjacielem. Tak bardzo chciał mieć kogoś przy sobie, komu mógłby szczerze powiedzieć, że go kocha. Taką osobą mogła być Amy. A może lepiej jej nic nie mówić? A jeśli ona nie czuje tego samego co ja? Nie w tym momencie, nie teraz. To bez sensu...
Trzymając ją w ramionach czuł się jakby miał cały świat w swoich rękach. Nie mógł pozwolić jej upaść, była dla niego za bardzo ważna. Kiedyś przysiągł sobie, że nie pozwoli by ktoś z jego bliskich cierpiał. Chyba można ją tak nazwać, jest mu bardzo bliska. Razem muszą przejść przez to wszystko. Ona sama sobie nie poradzi. Wiedział to doskonale. Wiedział też to, że tylko na nim może polegać. Nie spieprz tego, Chaz!

*Na dole...*
Brad powoli podniósł ciężkie ciało z kanapy. Momentalnie chwycił się za głowę i syknął z bólu. Że też musiał to robić! Maił bardzo słabą głowę, a po takiej ilości alkoholu nie trudno domyśleć się, z jakiego powodu tak cierpiał. Przeczesał rękami burzę loków i powędrował do kuchni. Opłukał twarz zimną wodą i oparł się o zlew. Stał ze zwieszoną głową kilka sekund, a potem wyciągnął szklankę i nalał sobie soku, który stał obok. Szybo wypił zawartość kubka i otarł usta. Spojrzał na zegarek. 11:50. Hmm, Chester i Amy chyba mieli umówione kolejne spotkanie. Trzeba ich obudzić. Brunet powoli wszedł po schodach i uchylił drzwi od pokoju dziewczyny. Zobaczył przytulającą parę, na sam widok zrobiło mu się ciepło w środku. Z lekkim uśmiechem zbliżył się do nich. Ałć! Nadepnął na jakich przedmiot, strasznie bolała go stopa. Spojrzał na podłogę i podniósł z niej telefon. Na ekranie wyświetliła mu się treść wiadomości od April. Powoli usiadł na podłodze i wpatrywał się w ekran. Tak, to nieokreślone uczucie. Dlaczego ona mi nic nie powiedziała? Nie ufa mi? Wiele pytań, bez odpowiedzi. Poczuł złość, smutek, wyrzuty sumienia. Gdyby nie potraktował jej tak ostro... Przez niego, ktoś zakończył swoje życie. Nie mógłby żyć z taką świadomością, przecież to straszne. Starał się chronić jedynego członka rodziny, a przez to traktował innych jak szmaty. Przecież ta dziewczyna nie zrobiła nic złego, nie musiałem tak na nią krzyczeć. Położył telefon obok i przetarł twarz szorstkimi dłońmi.  Współczuł i sobie i Amy. Ona straciła kogoś, kogo uważała za przyjaciela. Teraz pewnie dowie się, jakim jestem dupkiem. Udaję jakiegoś wielce miłosiernego, a tak naprawdę jestem nieczuły i samolubny. Nie opiekowałbym się tak Amy, gdybym miał kogoś innego. A teraz mam tylko ją i przez to, że nie chcę jej stracić troszczę się o nią. Robię wszystko, żeby mi nie było źle.
Chester usłyszał pociąganie nosem. Odwrócił głowę i zobaczył Brada siedzącego na podłodze. Co do... Nagle jego oczy odnalazły telefon. Tylko nie to... Ostrożnie zdjął głowę Am ze swojej piersi i ułożył ją wygodnie na parapecie. Po cichu wstał i usiadł obok chłopaka.
-Czytałeś?-spytał spokojnie.
Ten tylko pokiwał głową i otarł twarz z łez.
-Przykro mi-Chaz objął go ramieniem-Współczuję wam obojgu, wiem co czujecie.
-Co ja mam teraz zrobić?-spojrzał na niego błagającym wzrokiem-Pomóż mi, co ja mam jej powiedzieć?
-Nie chciałaby żebyś wiedział-zapewnił go-Nic jej nie mów. Wiem, że będzie ciężko, ale przynajmniej oszczędzisz jej niepotrzebnych myśli. Jak się dowie, że wiesz nie będzie mogła spać i znowu jej się pogorszy.
-Masz rację. Nie powinienem jej nic mówić. Ale ty też jej  nic nie mów!
-Nie zamierzam-powiedział-Muszę cię zostawić, wychodzę na spotkanie.
-Amy też idzie?
-Lepiej niech nie idzie. Zaopiekuj się nią, ty robisz to najlepiej.
Brad uniósł kącik ust i obserwował wychodzącego Chaza. Musiał to powiedzieć, musiał...

*Kilkanaście minut później...*
Chester przemierzał spokojnie ulice Los Angeles. Miasto o tej porze roku wyglądał pięknie. Wszystko budziło się do życia, jasne promienie słońca przedzierały się przez wysokie budynki. Na ulicy pojawiało się więcej ludzi. Niektórzy z nich spieszyli się gdzieś, a inni zwyczajnie spacerowali, nie przejmując się panującym chłodem. Z uśmiechami na twarzach mijali kolejnych ludzi i od czasu do czasu się pozdrawiali. Ach, gdyby tylko on też tak potrafił. Nie przejmować się rzeczywistością i móc żyć spokojnie. Ale on wybrał inne życie. Uparty, wszystkowiedzący chłopak-cały Chester. Czasem przez jego charakter pakował się w poważne problemy. Pamięta te czasy kiedy jako wyszczekany gówniarz, bo inaczej nie można tego nazwać, zaczepiał ludzi na ulicy. Przecież oni mu nawet nic nie zrobili. Dobrze, że się zmienił. Udało mu się trochę uspokoić. Nabrał życiowych wartości i ideałów, do których chce dążyć. Życie nauczyło go wielu rzeczy. Pomimo tego co przeżył, był za to wdzięczny. Te wszystkie zdarzenia ukształtowały jego charakter i dzięki temu jest, kim jest.
Stanął przed drzwiami pokoju 13 i nacisnął na klamkę. Zamknięte... Wrócił się kilka metrów i ze zdziwieniem zapytał:
-Ja przyszedłem na spotkanie, ale drzwi są zamknięte. Coś się stało?
-Pani prowadząca zajęcia ciężko zachorowała i nie ma jej przez najbliższy miesiąc-odparła blondynka siedząca za biurkiem-Nikt pana nie powiadomił?
-Skoro tu jestem, to raczej nie-odparł ironicznie.-Ech, do widzenia.
Szybkim krokiem opuścił budynek i poddenerwowały udał się w stronę domu.

*Tymczasem...*
-I ty o wszystkim wiedziałeś?!-krzyknęła dziewczyna.
-Amy, proszę cię, uspokój się!
-Nie będziesz mi mówił co mam robić!
-Amy, posłuchaj...
-Nie będę cię słuchać. Pewnie znowu skłamiesz! Od jakiego czasu o tym wiedziałeś, co?!
-Dzisiaj przez przypadek się dowiedziałem i...
-Grzebałeś w moim telefonie?!
-Nie, to nie tak!
-Dobra, zamknij się w końcu!
-Ale...-Brad był bliski załamania.
-Zamknij się! A najlepiej to się wynoś!
-To ja mu powiedziałem!-krzyknął niespodziewanie Chaz.
Wszystkie spojrzenia skierowane były na stojącego w drzwiach Chaza.
-Nie spodziewałabym się tego po tobie-powiedziała chłodno i minęła go w drzwiach ubierając swoją kurtkę.
Chaz usiadł na kanapie i ułożył łokcie na kolanach. Przetarł twarz dłońmi i wpatrywał się w postać dziewczyny znikającą za oknem.
-Dlaczego to zrobiłeś?-spytał Brad rozkładając ręce.
-Podziękujesz mi później-powiedział i wstał z kanapy.
Wybiegł z domu z nadzieją, że zdąży dogonić dziewczynę.
____________________

Ja was przepraszam ;-; Krótki wiem, poprawię się. Nie miałam czasu i tak wyszło no. Następny będzie lepszy!