Part 2

A więc nowy rozdział! Nie wiem, czy ktoś to czyta, ale dodaje. Pozdrawiam TheMaryy347
________________

Los Angeles o tej porze wyglądało pięknie. Ulice udekorowane były ozdobami bożonarodzeniowymi, na drzewach wisiały lampki, a po chodnikach beztrosko spacerowali ludzie. Brad jechał w stronę komisariatu. Różne myśli przelatywały mu przez głowę. Może coś jej się stało? Nie, to pewnie nic poważnego. Na pewno znów zrobiła coś głupiego i nie chce żeby jej rodzice się dowiedzieli... Ech, cała Amy. Zawsze taka była, jak coś zrobiła to albo prosiła mnie o pomoc w wytłumaczeniach, albo o to, żeby coś naprawić. Na jego twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Przypomniał sobie czasy dzieciństwa, kiedy nosił Amy na rękach i huśtał na hamaku. Byli dla siebie jak rodzeństwo, w sumie nadal są. Z czasem dziewczyna zaczęła go wykorzystywać, miał jej to za złe, ale nie wiedział jak powiedzieć jej to w taki sposób, by się nie obraziła, ale wiedział, że w końcu musi to zrobić. Z rozmyślań wyrwał go dźwięk klaksonu. Zanim się zorientował światło zmieniło się na zielone. Przycisnął pedał gazu i zniknął za zakrętem. Po dziesięciu minutach był już na miejscu, wysiadł z samochodu i wszedł do budynku. Podszedł do pierwszej osoby którą zauważył i powiedział:
-Dobry wieczór. Ja po Amy Turner.
-Proszę iść prosto, a potem w lewo. W pokoju numer 6 siedzi pan Brown, wszystko panu wyjaśni.-powiedziała blondynka ubrana w niebieską koszulę i granatową spódnice do kolan uśmiechając się przy tym sztucznie.
-Dziękuję- uniósł lekko kąciki ust i pomaszerował do wskazanego mu pokoju.
Na plastikowym krześle siedziała Amy, po drugiej stronie biurka komisarz Brown.
-Pan Bradford?
-Tak. Mógłbym wiedzieć co tu się dzieje?- spytał lekko poddenerwowany
-Pewien mężczyzna zgłosił się do nas i powiedział, że gdy przejeżdżał przez przedmieścia, wbiegła mu pod koła jakaś dziewczyna. Przywiózł ją tu, a my próbowaliśmy się czegoś od niej dowiedzieć, ale ona powiedziała tylko, że ma na imię Amy i że mamy po pana zadzwonić.- wyjaśnił
Brad spojrzał gniewnym wzrokiem na dziewczynę i powiedział do mężczyzny:
-Dziękuję za pomoc. Zajmę się nią. 
-Powinien pan dziękować temu, który ją tu przywiózł, mogła sobie coś zrobić. Dobrze, że są jeszcze tacy ludzie na świecie.
-Gdybym tylko mógł- powiedział cicho
-Słucham?
-Nieważne. Chodź Amy.
Dziewczyna podniosła się i śpiesznym krokiem ruszyła w stronę wyjścia. Przez całą drogę do samochodu nie odzywali się do siebie. Dopiero w środku powiedziała cicho, tak jakby nie chciała, żeby ją usłyszał
-Weź mnie do siebie.
Brad usłyszał słowa dziewczyny, ale nie miał zamiaru jej odpowiadać. Znowu zaczął bić się z myślami.
Szybko znaleźli się w domu. Chłopak wszedł do mieszkania, zdjął buty i rzucił od niechcenia:
-Idź do mnie do pokoju, ja prześpię się na kanapie.
Amy tylko pokiwała głową i udała się na piętro.
Brad nie mógł spać, widział w jakim dziewczyna jest stanie i nie chciał, żeby się jej pogorszyło. Była jedyną osobą, której ufał i nie chciał jej stracić. Przez pół nocy układał właściwe przemówienie szukając odpowiednich słów. Stwierdził jednak, że najlepiej będzie, gdy słowa będą płynęły z serca. Zadecydował, że powie jej rano.